This Is Me.

Meg med, og uten sminke. Det er viktig for meg og understreke at bildet uten sminke ikkje er redigert i det heile tatt, noko lillebror blei imponert over då han veit kor vanskelig eg syns det er. På bildet med sminke så har eg på meg litt foundation, rouge i kinna, mascara på dei øvre vippene og lypsyl. 

Eg fyller 30år om eit par måneder, men likevel så kjenner eg på presset om å heile tida skulle prøve å se så bra ut, og ikkje minst med å stadig prøve å se bedre og bedre ut.

Sjølv om eg veit at jenter eg ser på film, tv-reklame eller på bilder i eit magasin ofte er retusjert, har på seg mykje sminke, at dei har frisør, makeupartist, stylist og heile pakka som sørger for at dei skal se så bra ut-  så er det nettopp dei eg sammenligner meg med når eg ser meg sjølv i speilet. Og det eg ser, det er eg ikkje fornøyd med.

Eg er ikkje i mot sminke. Men eg tenker at det er begynt å bli litt kokko når ein ikkje kan føle seg vel uten. Greier ikkje å slappe heilt av uten. Eg kan for eksempel ta meg sjølv i at eg har sminka meg i tilfelle nokon skulle ringe på døra. Litt farge i kinna, dekke til urenheter og mørke ringer under augene + litt gloss på leppene.. sjølv om eg er heilt aleine i huset. Bare i tilfelle. Etter at eg virkelig tenkte over dette for nokre veker siden, har eg ikkje sminka meg når eg er aleine.

For kva hadde skjedd om eg hadde åpna døra uten noko sminke? Sjansen er desverre stor for at eg hadde fått eit slikt spørsmål: «Å, er du skikkelig dårlig i dag?»  Det er ofte det ein tenker når ein ser nokon uten sminke. At dei er sjuk, at dei er svært trøtt eller at dei er i dårlig humør. Eg har hørt det før når folk har sett meg uten sminke. «Ja, eg ser at du er veldig dårlig i dag»  – og einaste forskjellen fra dagen før er at eg hadde sminke på meg då.

Eg går jo ofte uten sminke her heime. Eg er ofte veldig dårlig og har null energi til å ordne meg. Eg er likevel veldig obs på korleis eg ser ut til ei kver tid, og det plager meg. Eg syns ikkje at det er særlig kjekt å sitte i sofaen med fett hår, ingen sminke .. og så er det den eine perfekte dama etter den andre på tv-skjermen. Då snakker eg tynn og veltrent (men med kurver på dei riktige stedene så klart), lange augevipper og glansfult hår, ei kvit perlerad av tenner, glatt og nydelig hud, kjempefine klær og ei fantastisk personlighet på toppen av alt.. Eg veit det er mykje falskt, men eg suger det til meg-  og eg tenker dårligere om meg sjølv. Og eg har fleire ganger tenkt at eg skulle ønske eg hadde sminke på meg og at eg ikkje satt der og såg heilt drit ut. Eg trur nemlig at eg ser drit ut når eg ikkje har sminke på meg, og at eg ser heilt ok ut når eg har sminka meg. Aldri fin. Det tenkjer eg aldri om meg sjølv.

Det handler også mykje om korleis ein har det inni seg. Det påvirker ihvertfall meg. Det er klart at når eg er så sjuk og møter så mykje motgang så blir eg deprimert. Det er tunge og lange dager som er prega av sjukdom. Når eg er deprimert så blir eg jo med ein gang meir negativ til alt, som fks. utseendet mitt. Eg tar med alt det negative om meg sjølv i det eg ser meg i speilet. Då tar eg med alt i fra at eg har tjukk mage, ettervekst, sprengte blodkar på beina, til at eg ikkje er i jobb med i vurderinga når eg bare ser ansiktet mitt i speilet. Alt det negative er med i vurderinga – og eg summerer med S T Y G G.  Temmelig fucked up ja. Eg er ikkje heilt klok, hehe..

Eg skulle ønske at eg kunne sei at eg er fornøyd med meg sjølv, og at alle burde være glad i den kroppen dei har – men eg er ikkje det, og eg har dermed full forståelse for at andre tenker sånn også. Men det er virkelig målet mitt er å kunne like meg sjølv. Ikkje bare ansiktet, men heile kroppen. 

Skal eg få til det, å like meg sjølv så veit eg kva eg må gjere. Eg må ta meir vare på kroppen min. Då tenker eg på eit bedre kosthold, og meir fysisk aktivitet. Det er ikkje alltid så enkelt når ein er sjuk, men det er det eg prøver på om dagene. Då meiner eg ikkje hardtrening eller sulting, men med ei fornuftig holdning til det. Eg meiner at ein skal være glad i kroppen sin, men det er ikkje å være glad i seg sjølv om ein eser ut og legger voldsomt på seg. Det er hverken bra for kropp eller sjel. Ein er jo utsatt for mykje meir sjukdom om ein er overvektig, og det er ikkje sunt  – i likhet med at det ikkje er sunt å være opptatt av å skulle være for tynn eller overtrent. Alt med måte er vel stikkordet.

Eg veit kva som skal til for at eg føler meg bedre – og eg er i gang med å jobbe med dei småtinga som eg kan endre på som fks. magen min som eg er så missfornøyd med. Den kan bli bedre med trening. Andre ting eg jobber med er å godta korleis eg ser ut som fks. ansiktet mitt, og å lære å like det. Eg har oppfordra min kjære til å gi meg meir kompliment, fordi eg virkelig trenger det. Han seier jo at han syns eg er nydelig uten sminke, men han må bare fortsette å seie det til eg får det inn i knollen – eg har desverre store problem med å tru på det. I tillegg har eg/vi sett mindre og mindre på filmer eller ting som eg veit kan gjøre meg meir deprimert og missfornøyd med meg sjølv. Eg har åpna døra til postmannen, og det gjekk heilt fint, sjølv om eg tenkte på etterpå at han sikkert tenkte at ho var stygg. Eg jobber med det, og eg skal klare det – fordi eg trur det må være mykje lettere i kverdagen når ein faktisk liker seg sjølv.

Eg håper jo at når sjølvtilliten er bedre og eg har jobba med det ei stund – at eg til slutt kan sjå ei sexy dame og tenke at wow ho var fin, men det er eg og!

—————————————

Nydelig sang og video, med eit viktig budskap.
Om du ikkje har sett musikkvideoen så anbefaler eg den, lytt til teksten og se personene i filmen med og uten sminke. Den heiter Try, av Colbie Caillat.

«Wait a second,
Why, should you care, what they think of you
When you’re all alone, by yourself, do you like you?
Do you like you?

–

Take your make-up off
Let your hair down
Take a breath
Look into the mirror, at yourself

Don’t you like you?
Cause I like you «

♥