Eg er verre.
Dei siste to vekene har bare snegla seg langsomt av gårde. Det var kun på bursdagen til Øyvind i forrige veke at eg sminka og kledde meg, og klarte og lage ein god middag, ellers har eg ikkje gjort nokonting. Eg har kun forflytta meg fra seng til sofa om morningen, og fra sofa til seng på kvelden.
På dårlige dager som i dag så står bøtta ved siden av meg i sofaen, eg har så veldige smerter at eg kaster opp. Tårene triller innimellom fordi eg er så sliten og lei, og så prøver eg og ikkje gråte fordi eg veit at eg får endå meir vondt i hodet av det. Eg er bare så fryktelig sliten.
Behandlinga går desverre ikkje bra her heime, det er vanskelig og få til – så eg tar kun tabletter no, og det er desverre ikkje godt nok. Eg merker at den lille gode virkningen eg fikk av intravenøs behandlinga er vekke. Eg veit at behandlinga i Tyskland er bra for meg, men vi har ikkje råd til og fortsette – og Øyvind må være til stede på jobben sin framover. Vi brukte 110 000kr bare i desember, så det seier seg sjølv at vi ikkje har råd til dette i lengda. Det er ikkje behandinga som koster mest, men bo og mat, i tillegg til faste utgifter heime. Det er veldig leit, men eg er så sliten – og eg orker ikkje meir. Så då er det full stopp for ei stund.
Det er så lange dager.
Dagene begynner med at eg våkner og føler meg heilt utslitt, med tung og murrende hodepine, verk i muskler og ledd og intens kvalme. I det siste har eg vært endå meir trøtt, og ekstra tappa for energi . Eg står alltid opp uansett kor dårlig eg er og forflytter meg til sofaen om ikkje anna. Nokre dagar klarer eg dette heilt fint sjølv, andre dagar som i dag så treng eg hjelp av min kjære til og komme meg ut av senga, bli støtta opp på badet. Han hjelper med og kle på meg, og få meg opp i stua, i sofaen. Han lager det eg vil ha, og duller så fint med meg. Han ringer meg fra jobb eller sender meldinger for og høre at det går greit, eller kjem oppom med noko godt til meg og ser til at eg får i meg mat. Når han kjem heim fra jobb lager han deilig middag til oss, og får meg til og le. Han er fantastisk!! ♥
I går klarte eg endelig og dusje, og det føltes ut som ei hard treningsøkt. Ein får ikkje mykje inntrykk av det på instagram, eg tar bilde av deilig mat, eller ein kopp te som Øyvind lager til meg. Eg tar bilde av kjøkkenet i det eg halter forbi, og skriver på bildet at det er fint lys og sol i dag.. når folk skriver at eg må nyte sola, så takker eg – men sannheten er at eg skal legge meg på sofaen igjen. For meg er det på ein måte likegyldig kva vær det er, men om det er sol så er det fint lys og ta bilde i, og når det blir varmere så kan eg i det minte sette meg ut i sola. Det gleder eg meg til!
Blogger og instagram gir meg mykje glede og inspirasjon. Eg kan drøyme meg vekk å gløyme den elendige starten på dagen med fine bilder – så eg vil at dei små glimta du ser fra meg skal være fine og inspirerende, sjølv om det ikkje alltid er sannheten.
God mat er noko eg setter stor pris på. Dei dagene eg er i form bruker eg den lille energien eg har på å lage mat. Det er på ein måte dagens hødepunkt. Spise ein god middag og kose seg litt. Eg unner meg også ofte blomster. Det er bare noko med ein bukett med tulipaner eller roser som gjør meg så glad! Uansett, heller bilde av ein deilig matrett, vakre blomster og interiør – enn spybøtte, fett hår, og kjipe ting :P
Andre ting som får meg i godt humør om dagene er jo bryllupsplanlegging. Det er herlig og ha noko og sjå fram til! Eg koser meg med surfing på nettet.. ser på bilder på weheartit og pinterest i timesvis!! Kva skulle eg gjort uten internett?!
Eg skulle ønske eg hadde gode nyheter og kunne skrive ein skikkelig gladpost – men når det kjem til helsa så er eg bare verre. Det er heller ikkje store sjanser for forbedring med det første då det er stopp med intravenøs behandling. Den gode nyheten er at eg veit kva som hjelper og at eg veit kva eg går til, men at eg trenger lenger behandling og litt bedre planlegging neste gang!
